همه چیز از تابستان 1401 شروع شد.
به دانشجویان آموزش ابتدایی ورودی 1398 دانشگاه فرهنگیان که به دلیل کرونا، 5 ترم از 6 ترمی که تحصیل کرده بودند را به صورت مجازی گذرانده بودند اعلام شد که شما باید یک دوره چهل روزه را در تابستان به دانشگاه بروید؛ زیرا قرار است به دلیل کمبود نیرو، شما را امسال به مدارس بفرستند.
من نیز یکی از این دانشجویان بودم. مدام با خودم میگفتم، ما که تجربه تدریس درست و حسابی نداریم، حتی 5 ترم را هم به صورت مجازی گذرانده ایم. آیا این دوره چهل روزه در تابستان میتواند ما را برای تدریس آماده کند؟ خیلی به این دوره دلخوش نبودم. در آخر دوره نیز مشخص شد که درست حدس میزدم. دوره تمام شد با تمام خوشی ها و ناخوشی هایش و ناخوشی هایش و ناخوشی هایش و ... اما چیزی از این چهل روز عاید من نشد. فقط وقت ما را تلف کردند و تابستانی که میتوانستیم خودمان وقت بگذاریم و مهارت های تدریس خود را تقویت کنیم از ما گرفته شد.
